۱. سعی نکنید باهوش‌ترین فرد در اتاق باشید.
به جای آن: خود را با افرادی احاطه کنید که در ابعاد مختلف از شما باهوش‌تر هستند. رهبران بزرگ مهارت‌های استثنایی را به عنوان تهدید نمی‌بینند بلکه از قدرت‌های هر یک از افراد تیم خود برای موفقیت کل تیم خود استفاده می‌کنند.
۲. همه کارها را خودتان انجام ندهید.
به جای آن: کار را واگذار کنید. هدفی که در نظر دارید را توضیح داده و اجازه دهید اعضای تیم چگونگی دستیابی به آن هدف را پیدا کنند. به صورت منظم با افراد تیم در تماس باشید تا منابع و حمایت لازم برای موفقیت‌شان را فراهم کنید.
۳. سبک مدیریتی خود را تحمیل نکنید.
به جای آن: از همکاران مستقیم خود بپرسید چه مسیر ارتباطی را ترجیح می‌دهند و عملکردشان را در جلسات تیمی مشاهده کنید. برخی افراد ممکن است بیشتر درونگرا باشند و نیاز داشته باشند تا نقطه نظرهایشان خود به صورت علنی تایید شود. دیگران ممکن است ارائه و دریافت بازخورد مستقیم را ترجیح دهند.
۴. از ارائه بازخورد منفی اجتناب نکنید.
به جای آن: به‌خاطر داشته باشید که بازخورد الزاما “بد” نیست، بلکه اطلاعات ارزشمندی است که همکاران شما برای رشد نیاز دارد. در ارائه بازخوردهای سازنده ارائه دهید؛ پیشنهاداتی برای کمک به حل مشکلات کارکنان‌تان ارائه کنید و توضیح دهید که کارشان چه تأثیر مثبتی دارد.
۵. به عنوان یک مدیر مشکلات خود را به تیم منتقل نکنید.
به جای آن: اگر در شرایط دشواری هستید با رئیس خود صحبت کنید. به‌خاطر داشته باشید که زیرمجموعه‌های شما، دوستان شما نیستند. غیبت کردن با آن‌ها تنها به وجهه و اعتبار شما آسیب می‌رساند. تیم شما از دستورات شما پیروی می‌کند – چگونگی واکنش شما در موقعیت‌های دشوار استاندارد را تعیین می‌کند.
“نبایدهایی برای رهبران جدید”، نوشته آنتونلا پیسانی.
